Contracten tussen bedrijven: wat mag en wat niet?

"Geschillen dienen eerst het voorwerp uit te maken van een bemiddeling of minnelijke schikking vooraleer er kan worden gedagvaard voor de rechtbank."

Dit mag. De wetgever heeft een uitgesproken voorkeur voor de minnelijke oplossing van conflicten, waarbij contractspartijen met een dergelijke clausule ertoe verplicht kunnen worden om eerst samen tot een oplossing te komen vooraleer de rechter zich over het probleem moet buigen. Wat kunnen die alternatieven zoal zijn? Klik gerust eens door voor meer info over bemiddeling en minnelijke schikking.

Belangrijk is wel dat de weg naar de rechter niet wordt uitgesloten of op onredelijke wijze beperkt. Mocht een contractspartij toch een overtuigende reden hebben om de minnelijke weg over te slaan, bijvoorbeeld omdat hij dringend bijkomende schade wil voorkomen, zal hij dit wel kunnen doen.

"De contractant aanvaardt de algemene voorwaarden" ... die niet zijn meegedeeld.

Dit mag niet, althans niet zomaar. In het verleden werd ervan uitgegaan dat ondernemers te allen tijde weten wat ze ondertekenen en dit goed hebben nagekeken, waaronder dus ook algemene voorwaarden. Toch gebeurde het vaak dat een dergelijke clausule in een overeenkomst werd opgenomen zonder dat de algemene voorwaarden werden meegedeeld, laat staan aanvaard.

Ondernemers worden nu meer beschermd tegen de fameuze ‘kleine lettertjes’. Als je als contractspartij stelt geen algemene voorwaarden te hebben ontvangen of aanvaard, is het aan de andere partij om aan te tonen dat dit wel is gebeurd. Stel dat jij je algemene voorwaarden wil toepassen, moet je dus minstens aantonen dat de andere partij ze heeft kunnen lezen, bijvoorbeeld door ze als bijlage in een e-mail te voegen vóór ondertekening van de overeenkomst of te verwijzen naar de precieze vindplaats op je website. Ideaal is wanneer je ze, net zoals de overeenkomst, voor akkoord hebt laten ondertekenen.

"Bij niet-naleving van de overeenkomst is een verbrekingsvergoeding verschuldigd van 20% van de overeengekomen prijs, vermeerderd met 20 EUR per aanmaning en nalatigheidsinteresten."

Dit mag niet. De wetgever is veel strenger geworden bij de beoordeling van schadebedingen, iets wat de rechtbanken ook steeds meer volgen.

Het belangrijkste is dat een schadevergoeding in verhouding staat met de schade die je als partij lijdt bij de verbreking van de overeenkomst. Je moet kunnen verantwoorden waarom je een bepaald bedrag wil krijgen, bijvoorbeeld omwille van het achteraf bekeken nodeloos reserveren van bepaalde goederen voor de verbrekende klant. Dit is een beoordeling die zaak per zaak zal gebeuren indien er betwisting over bestaat.

Hoe dan ook worden aanmaningskosten nagenoeg altijd afgewezen. Nalatigheidsinteresten worden over het algemeen herleid tot de wettelijke interest (momenteel 8% op jaarbasis, in de plaats van de veel voorkomende 10 of 12%). Forfaitaire schadevergoedingen, zoals de 20% in het voorbeeld, zijn meestal 10% of minder bij een grote inzet én moeten dan nog eens in verhouding zijn met de werkelijke schade. Winst maken op een verbreking en beter af zijn dan wanneer de overeenkomst correct was uitgevoerd is in ieder geval uit den boze.

Denk je dat je standaardcontract nood heeft aan een onderhoudsbeurt of twijfel je over een contract op maat? Neem contact met ons op en we bepalen samen wat de beste aanpak is.